Thursday, October 12, 2017

Երբ դու հպարտ ես՝ քեզանով հպարտանալու իսկական առիթ ունես

Ո՞վ եմ ես: Միգուցե ես մարդ չե՞մ…: Ի՞սկ կարող է ես ուրիշ եմ: Տար՞բեր բոլորից: Ի՞սկ միգուցե ինձ հենց այդպես են սովորեցրել: Սովորեցնել՝ մտածում եք գիտել՞իք, դաստիրակությո՞ւն: Իսկ կարո՞ղ ես ազատությունը սովորեցնել… իսկ հպարտությո՞ւնը: Կարող է հպարտությունը ուղակի քո գեների մեջ լինի: Երբ դու հպարտ ես՝ քեզանով հպարտանալու իսկական առիթ ունես:
Երբ քեզ ասում են «դու վատնես, դու լավը չես, դու պիտանի չես», երբ դու հպարտություն չունես ուղակի կլռես կամ նույնիսկ կհուզվես: Իսկ երբ ունես՝ շրջվել ու հպարտությամբ պատասխանել: Նա չի կարող վիրավրել քեզ, չ՞է որ դու ամենալավն ես, բայց և միաժամանակ հասկանում ես, որ դու լավի հետ վատն ել ես: Եսասիրությո՞ւն... կարծեմ անվանում են հպարտություն: Հպարտություն չ՞է… դա այն հպարտություն է, որը ես եմ տեսնում: Իսկ այն ժամանակ, երբ խորը վրավորում են քեզ, դիպչում սիրտիտ նուրբ լարերին: Լռել… խոսել կամ ուղակի անսպասելի համարություն բեմադրել: Իսկ ո՞վ է ասում, որ այդ բեմադրությունը հպարտություն չէ: Դա ամենավառ հպարտություն է, որ երբևե կարելի է պատկերացնել: 

No comments:

Post a Comment